2018 begon ik met hardlopen en ik wist gelijk al dat ik ooit een keer een hele marathon wilde lopen. In de tijd van 6 jaar hardlopen heb ik al best veel halve marathons in mijn benen. We wilden als groep verder en toen gingen wij trainen voor een 30 km loop. En als die goed zou gaan wilde ik doorgaan voor een hele marathon in Rotterdam. Veel getraind met elkaar en uiteindelijk de 30km van Lansingerland in een plens bui vanaf kilometer 1 t/m 30 door en door nat geregend uitgelopen. Tja dit ging goed, dus doortrainen voor Rotterdam he! Schema aangevraagd en trainen maar. 4 x per week hardlopen valt niet mee, naast werk, huishouden en een opleiding. Maar ik wilde dit en ik dacht, ik ga het ook doen. Dat gaat je alleen lukken als je heel veel steun en begrip van je gezin krijgt. En dat heb ik echt gekregen, daar ben ik ook heel dankbaar voor. Hiernaast heb ik onwijs veel steun van mijn trainer en hardloopvrienden gekregen. Tijdens de trainingen hebben ze met mij meegefietst, stukjes meegelopen kortom de hele periode met mij meegeleefd en ondertussen is er een heel support/juichteam verzameld, zo bijzonder is dit!!

Toen was de grote dag aangebroken…. THE RACE DAY!!

Whaaaaa ik ga een Marathon lopen!! Jaaa mijn droom waar ik al heel lang over droomde en heel hard voor heb getraind.

06:15 gaat mijn wekker, en mensen die mij kennen weten echt dat dat heel vroeg is voor mij. Maar ik stuiter met gezonde spanningen in mijn lijf.. Een goed ontbijt en een sterk bak koffie gaat er wel in. We gaan met mijn gezin naar Leiden Centraal om naar Rotterdam te gaan met de trein. Aangekomen in Leiden wachten mijn supporters daar en ik laat al een traantje vallen van geluk en dankbaarheid.

Mijn trainer die met vol vertrouwen de laatste moedigste woorden in mijn oor fluistert, gaf mij alle vertrouwen dat het helemaal ging lukken in Rotjeknor!

In Rotterdam hangt eer al een geweldig sfeer. Overal zie je lopers, toeschouwers…. Een mensenmassa ongelooflijk. Startnummer opgehaald, netjes opgespeld. Snel een zenuwplasje gedaan en naar de start vak gelopen. Zenuwachtig maar ook heel gelukkig dat het eindelijk ging gebeuren. Ik was er helemaal klaar voor!! Mijn gezin geeft mij een succes kus en liep het startvak in…

De toeter van startwave 4 ging af en daar ging ik hoor…Mijn eerste marathon was voor mij en heel veel anderen begonnen. Eerste kilometers vliegen voorbij en ik zie mijn lieve gezinsleden alweer staan, de Erasmus brug stond helemaal vol met mensen die aan het aanmoedigen waren. Bij 4,5 kilometer zag ik mijn hardloopmaatjes staan juichen met fel groene hoedjes en een spandoek. Dat gaf de eerste boost. Ik voelde mij goed, liep lekker door en bij Slinge zag ik mijn gezin staan, snel een high five en weer door. Terugweg stonden ze nu aan de andere kant en dat geeft echt een super gevoel. Ik was al bij 19 kilometer toen ik met spoed naar een dixi op zoek was. Een hele lange rij dus die ging ik maar voorbij. Verderop bij de wisselpunt sprong ik toch even snel een dixi in.

 Het begon warmer te worden en ik was blij dat ik mijn topje aan had getrokken i.p.v.  het evenement shirt. Het was druk, met lopers en toeschouwers, bizar dat er zoveel mensen met dezelfde gedachten lopen om hun doel te behalen, en die toeschouwers, man man man, wat hebben die geholpen zeg. Ik kwam bijna bij kilometerpunt 25, daar zou Jolanda bij mij aansluiten om de laatste kilometers met mij mee te lopen. En daar zag ik ze weer hoor, de groene hoedjes!!!  Oh daar werd ik helemaal blij van. Jolanda sloot bij mij aan en we gingen samen met mijn avontuur verder. Jaaaa en toen moesten we weer die Erasmus brug op.. die ik bij de heenweg helemaal niet zo moeilijk vond als nu! We waren bij de 30 km waar we onze vrienden weer aan de kant zagen die juichten en sprongen en moedigde mij aan met de spandoek en de groene hoedjes, en ik dacht.. ze staan er wel voor mij he! Hoe dierbaar is dat!

Toen we het Kralingse bos in gingen kreeg ik een dip en voelde ik dat moeier werd. Ik wilde het niet toegeven maar ik voelde het wel aankomen. Wat was dat voor mijn gevoel een groot bos zeg. Er kwam geen eind aan. Met toch een water pauze en een wandel momentje en Jolanda haar pep talk, heb ik weer alle moed bij elkaar gepakt en een schop onder mijn kont gegeven en doorgegaan richting de uitgang van het bos (wat na mijn gevoel een saai stuk was) weer dat enorme mensenmassa in. We liepen de 40km punt voorbij waar ik mijn lieve supporters weer zag staan. Langs de kant schreeuwde mijn jongste zoon ‘’Je gaat hem wel afronden he!” Natuurlijk zei ik…

Ik was er bijna…..  eenmaal we richting de Coolsingel kwamen, werd het nog drukker en ik hoorde van alle kanten mijn naam… Ik kreeg gewoon een brok in mijn keel van blijheid. En… ik keek naar Jolanda en die wees naar de finish…ik was zo blij, ik zweefde gewoon door de Coolsingel, ik genoot van alle mensen,  wat een belevenis, wat een mooi voldaan gevoel, wat een kippenvel moment was dat zeg! Zo bijzonder dat ik met tranen in mijn ogen over de finishlijn ben gegaan…

Jaaaaaaa ik heb het gehaald en ik heb een marathon gelopen!!! Het was zwaar maar oh zo leuk.. EEN HELE MARATHON, dat was altijd een droom van mij en die heb ik waar kunnen maken. Door mijn lieve man en kinderen, dierbare vrienden die mij hebben gesteund. Zonder jullie was het mij niet gelukt! Dank jullie wel allemaal. ❤️

Nog een Marathon?? Ja zeker 

 Liefs Suus