Hollandse Duin Ultra Trail
Wedstrijdverslag De Hollandse Duin Ultra Trail! Een leuke en interessante uitdaging dacht ik toen ik mij hiervoor inschreef. Zondag 26 februari was het dan eindelijk zover na al die lange en zware trainingen zou het dan eindelijk gaan gebeuren, ik zou mijn verste afstand ooit gaan lopen! Een lichte huivering had ik zeker en de zenuwen waren ook aanwezig. Maar ik had natuurlijk ook zin om deze uitdaging aan te gaan.
Hallo allemaal! Ik zal mij even netjes voorstellen voor diegene die nog niet weten wie ik ben.
Mijn naam is Amanda, 32 jaar en nu iets langer als een jaar lid bij AVR. In het verleden ook al eens lid geweest maar toen weer een poosje gestopt. Nu weer met veel plezier lid en geniet volop van de fijne en uitdagende trainingen.
Op de fiets vertrokken we al vroeg richting Noordwijk. Eenmaal aangekomen bij Nederzandt zagen we de crew van de organisatie en de andere deelnemers, er deden niet veel mensen aan mee en de sfeer was erg intiem en betrokken. Bij het halen van de startnummers kreeg je ook een tracker zodat mocht je verdwalen, je altijd zichtbaar en te vinden bent. ;) De route is namelijk op GPX, dit is een bestand met geografische informatie wat eigenlijk vertelt via je horloge hoe je moet lopen en of je niet van de route afwijkt.
Stipt om 09:00 luidde het startschot en werd er afgeteld we vertrokken gezamenlijk als groep. Onderweg waren er vier verzorgingspunten (bij 14,21,32 en 45km punt.) Hier kon je wat eten en drinken en alles weer aanvullen. De start verliep soepel en de benen hadden zin in om weer te mogen na al die dagen van rust en mindere trainingsomvang.
We gingen de duinen in bij Noordwijk en liepen het bosgebied de Blink in, de klimmetjes begonnen al wat te komen, maar dit was nog goed te doen. Langzaam aan kwamen we steeds dichter bij het eerste verzorgingspost, dit was op de parkeerplaats bij de boulevard in Noordwijk. De flessen werden weer aangevuld en namen een kleine versnapering en hop we gingen weer door!
We bewogen ons richting de Coepelduynen en dit stukje was wel even andere koek dan wat ik gewend was. Steile zandheuvels waarbij je je handen ook moest gebruiken om maar enigszins omhoog te komen. Sommige stukken waren hardlopend echt niet te doen en zeker niet met dat ongelukkige evenwichtsorgaan van mij. En met de angst om te vallen vond ik dit best eventjes spannend. Met wat geklaag en gestaag wurmde ik mijzelf door de heuvels en struiken heen en kwamen we het o zo bekende Katwijk binnen, bekend terrein natuurlijk.
Op de boulevard liepen we richting het tweede punt, bijna alweer op de helft! Net voorbij de helft begonnen de eerste pijn strubbelingen wel wat toe te nemen, mijn bilspier begon wat te zeuren en ik kreeg wat last van mentale vermoeidheid. Ik begon zelfs na te denken om het misschien op te geven? Want kan ik dit nog wel? En ik moet nog zo lang.. Maar gelukkig wist ik dit te overwinnen en heb ik mijn tanden vastgebeten en doorgezet. Het gedeelte van de Zuidduinen was uiteraard ook bekend terrein voor mij dus hierin wist ik wel wat mij te wachten stond.
En toen was daar de eerste strandopgang op naar het noorden terug van waar we vandaan kwamen!
Eenmaal op het strand was het wederom bikkelen geblazen. De wind kwam met volle kracht uit het Noorden dus we moesten er lekker tegenin vechten. Gelukkig had ik de rug van mijn lieve vriend Danny die ik als een wind schild gebruikte om zo langzaam aan richting Noordwijk te bewegen. Halverwege het strand van Noordwijk mochten we er dan eindelijk af. Ik was wel weer klaar met dit geploeter en de wind!
Alweer bijna bij de derde verzorgingspunt! 32 kilometer hadden de benen al gehad, de pijntjes ebde en vloeide wat en zo ook de mentale strubbelingen waar ik mee te kampen had. Eenmaal gestopt bij het punt mochten we jawel wederom weer het strand op, heerlijk weer het gevecht aangaan met de tegenwind en het zand.
Bij het naaktstrand ;) in Noordwijk gingen we er weer af en mochten we onze tocht door de duinen weer voortzetten. En daar was hij dan bijna de magische: 42,195 km. Ik was voorbij het Marathon punt!!! Zo ver had ik nog nooit gelopen dit gaf zeker weer de drive om door te zetten en om de eindstreep te halen.
Bij alweer het laatste verzorgingspost (45km) moesten we nog maar slechts 6 kilometer. En dit laatste stuk was voor mij denk ik wel het aller aller heftigs. De benen waren zo moe van al die heuvels, klimmen en dalen dat ik geen heuvel meer kon zien!
Ook het contrast tussen de gewone zondagse wandelaar vond ik erg vreemd, ik in een totale vorm van afzien zwoegen en ploeteren om en langs al die mensen heen. Een traan heb ik zelfs nog gelaten bij het laatste stukje duin, de pijn en de emoties waren even op hol geslagen en om eerlijk te zijn was ik ook gewoon klaar met deze vorm van bewegen.
En daar gingen we dan de allerlaatste keer het strand op en nu als kers op de taart de wind in onze ruggen op naar het einde. Moe en gestreden maar wat een voldaan en trots gevoel en nu kan ik zeggen: Ik ben een ultra loper!!
Het volgende stokje geef ik door aan: Rob Langelaan hij gaat in maart op Ameland de: UTK Vuurtoren trail lopen. Super gaaf ook, success Rob!