Waar het de vorige keer grijs, koud en nat was probeerde er nu een zonnetje door de wolken te prikken. En waar we vorig jaar met zes personen stonden de blauwbekken waren er nu vijftien die vol goede moed naar Lisse fietsten. Een lange sliert van fietsen trapten zich naar Lisse, bij de Beuk naar rechts en bij een rotonde een beetje illegaal naar links. We fietsen langs tulpen en ja niet veel later zouden we daarlangs gaan rennen. Toet-toet er wordt vrolijk gezwaaid vanuit de auto met nog vier hardlopers die met ons mee gaan lopen. Bij de Spartaan is het weer een drukte van belang, we rijden het terrein op en de vrolijke man van de fietsenstalling begroet ons “Hé, daar is Katwijk ook weer!”.  En ja Katwijk is er weer klaar voor en gelukkig de Rijnsburgers en Valkenburgers onder ons ook.

De nummers worden gehaald en hop de kleedkamers in, even omkleden je nummer op je shirt en dan blijkt het toch al bijna tijd te zijn. De start is weer vrij dichtbij en we staan klaar om te gaan lopen. Om 10 uur komt de hele groep in beweging en ook al hebben wij het startschot gemist we gaan toch maar op pad. De groep splitst zich al snel, poef weg zijn de snelle lopers en de rest gaat rustig van start. Ook deze groep splitst zich en uiteindelijk blijven we met z’n tweeën over. We lopen heerlijk door genietend van het zonnetje en de bollen ons verbazend over de vele hardlopers die zonder pardon overal stoppen om foto’s te maken. 

En zo loop je toch een beetje ongemerkt richting het Keukenhofbos. De eerste keer dat ik daar liep ben ik helemaal stuk gegaan, nu was het de derde keer en wisten we wat er zou gaan komen. Rustig aan hoor zeggen we tegen elkaar, het is vals plat. 
De zon schijnt door de bomen, de vogeltjes fluiten en we weten dat we het langste eind gehad hebben. Laten we maar gewoon genieten van het lopen en dat doen we ook. Richting het einde van het bos horen we de muziek al, het is niet ver meer. En ja even de weg oversteken en daar is de baan. We worden opgewacht door alle andere lopers die ons met gejuich binnenhalen. Nog 300 meter en de medaille is welverdiend. “Het bos was wel zwaar he?” wordt ons verteld door de eerste keer lopers. Ja dat is zo, sommige dingen moet je niet vermelden ondervinding is tenslotte de beste leermeester. We wachten nog heel even op de twee laatste lopers en dan is Hollen door de bollen weer over. 

Terug de kleedkamer, omkleden en het zou tijd moeten zijn voor een bakje. Het is echter veel te druk in de kantine. Wederom splitst de groep zich, de lopers met de auto drinken in de kantine een bakje, zes lopers gaan lunchen in Lisse en mijn groep en ik stappen op de fiets. Uiteindelijk landen wij in Voorhout op het terras waar wij in het zonnetje genieten van een heerlijk bakje koffie met voor een aantal een grote punt appeltaart met slagroom. Een welverdiende traktatie. We kunnen terugkijken op een geslaagde dag.