Verslag van mijn eerste marathonavontuur! 🏃♀️
Eindelijk kan ik het zeggen: Ik heb de marathon uitgelopen! Een jaar geleden had ik het nooit voor mogelijk gehouden, maar op zondag 14 april heb ik het gedaan.
Eigenlijk ging het hardlopen al een tijd niet helemaal lekker. Mijn benen voelden moe, en ondanks mijn inspanningen leek ik niet vooruit te komen. Het dieptepunt was mijn prestatie op de halve marathon van Katwijk in september 2022, waar ik een van de laatsten was. Ik begreep er niets van. Was het stress, gebrek aan slaap, of was ik overtraind? Totdat de oorzaak aan het licht kwam: ernstige bloedarmoede door een ijzertekort. Na rust en een ijzerinfuus begon ik weer op te bouwen. En met succes! Ik behaalde een pr op de halve van Katwijk en er volgde nog een pr in Linschoten in 2023. Waarom dan niet doortrainen voor een hele marathon?
Ik kon er zowaar een aantal van de AVR overhalen om mee te gaan trainen. Deborah en Wim (en later sloot ook Hans aan). Wat een verrassing dat ze uiteindelijk ook besloten om Rotterdam te lopen! Wim stippelde prachtige routes uit en fietste ze zelfs voor, zodat we zonder verassingen konden lopen op zaterdag. Geïnspireerd door het programma Kamp van Koningsbrugge coachte Wim ons erdoorheen. Niet aan pijntjes denken, het zit allemaal in je hoofd, je kan meer dan je denkt enz. Dat hielp behoorlijk. We hielden een rustig tempo aan en konden gezellig kletsen. Het voelde allemaal heel ontspannen. Ik heb het 1 keer zwaar gehad, tijdens de langste 34 km duurloop. Kan gebeuren. Misschien ook niet gek, want we liepen de week daarvoor ook nog even de halve in Den Haag (pr!) en wel liepen ook nog tussendoor de loopjes van het duinloopcircuit!
Ik werd steeds zekerder van mezelf naarmate de trainingen vorderden. Het vooruitzicht om de marathon te lopen gaf me een geweldig gevoel. Ik nam mijn trainingen dan ook wel serieus, geen alcohol, krachtoefeningen, voldoende slaap en gezond eten. Maar ik vond het heerlijk om een doel te hebben en er alles aan te doen om dat te bereiken.
En toen was het eindelijk zover. Op de ochtend van 14 april vertrokken we met een groepje met de trein naar Rotterdam. Natuurlijk was ik zenuwachtig, dat ben ik altijd bij wedstrijden. Maar deze keer was het toch anders. Ik had er vooral echt heel veel zin in. En vertrouwen dat ik dit zou kunnen. Alles ging soepel. Lekker op tijd, nog even in een tentje wat drinken. Spullen inleveren bij de tassenafgifte en hoppa door naar start... Wim en Alice gingen direct naar wave 3. Wij (Geertje, Hans, Deborah en ik) moesten naar wave 4. Wel even stress toen er een lange rij stond voor de dixie langs het startvak. Toch maar even de volgende rij opgezocht, die was minder druk. En toen stonden we ineens in wave 3 i.p.v. 4. Nou, helemaal top.
De sfeer in Rotterdam was onbeschrijfelijk. Van de helikopter boven ons hoofd tot Lee Towers die 'You Never Walk Alone' zong, en de eindeloze mensenmenigte langs de kant van de weg. Het gaf me een enorme boost. Ik wist dat ik dit ging doen.
Ik heb bewust genoten, die rij mensen voor me uit. Dit ging ik gewoon doen, eindelijk!
De eerste 15 km gingen lekker, in goed gezelschap van Deborah en Geertje. Het was wel warm en mijn water ging hard. Bij 20 km dacht ik wel, oh jee, nu geen dip krijgen, dit komt goed. Gelletje erin. Blijf genieten.
Het werd echter wel zwaarder. De hitte en het gebrek aan water begonnen hun tol te eisen. Maar ik bleef doorgaan. Toen mijn eigen water echt op was, kreeg ik wel een beetje paniek. Want dan ben je zo afhankelijk van de waterposten. Dan maar bij elke waterpost drinken en die sponsjes waren ook heerlijk. Het was zwaar, maar ik bleef genieten van de aanmoedigingen van het publiek en de sfeer van de race.
Ik keek uit naar de 30 km, daarna zou ergens het bos gaan beginnen, waar Ronald en Annemarie zouden staan. Susan en Annemiek hadden we ook al gezien langs het parcours, wat ook echt even wat energie gaf! Nog 12 km zei ik tegen mezelf, dat is toch een eitje.
35 km.. Toen werd het echt zwaar. En met name de warmte en het continue dorst hebben, daar baalde ik van. Maar het lukte toch om door te gaan. Ik moest en zou hem uitlopen, en ergens genoot ik nog steeds. Het publiek werd steeds luider. Superfijn al die aanmoedigingen. Na mijn laatste gelletje kon ik ineens nog even harder. Gelukkig maar, want ik was Deborah kwijt en kwam haar in de laatste kilometers weer tegen. Samen over de finish zou toch superleuk zijn. En dat is gelukt!
Die laatste meters waren intens, maar zo genoten ervan! Dit heb ik toch maar even mooi gedaan. We hebben trouwens allemaal de finish behaald! Ik ben er super trots op en wie weet, misschien loop ik nog eens een marathon! Groetjes Mieke de Vreugd
