Deze winter konden AVR lopers de baantraining op dinsdag meedoen met de NSL. Een aantal atleten, waaronder ikzelf ook maken daar gebruik van. Dat motiveert enorm. De derde week januari begonnen de Marathonlopers met het schema.

Aangezien er veel animo was ook onder de NSL lopers, waren er mooie groepen die met elkaar de trainingen konden afwerken. We spraken ook af dat we de langste duurlopen met elkaar gingen lopen. Mijn doel was om toch nog wel eens onder de drie uur te finishen op een Marathon. Ik was mij ervan bewust dat daar heel veel trainingsuren en kilometers voor nodig waren.

De CPC Loop zat in het schema verwerkt.  Toen ik daar in Maart 1 uur en 22 min liep, ging ik er echt in geloven dat het misschien deze Marathon zou kunnen lukken. Ik heb me 12 weken keurig aan het schema gehouden die Alfred Roelen voor mij had gemaakt. 16 April 10:00 uur ging het startschot. Wel nadat Lee Towers zijn You"ll Never Walk Alone had gezongen voor de start van de race.

Ik sloot na een kilometer aan bij de Pacers van de 3 uur. Dat ging prima en hoefde ik niet elke keer op mijn horloge te kijken of ik wel het goede tempo liep. Elke vijf kilometer een drinkpost en de klok die aangaf dat we 30 seconden binnen de 3 uur liepen. Bij de 35 kilometer nam ik mijn laatste Energy boost en ben iets gaan versnellen. Ik voelde me goed en dacht nog maar 7 kilometer. Vanaf daar wist ik zeker dat het deze dag ging gebeuren, iets waar je ook echt van gedroomd hebt gaat nu werkelijkheid worden.

Ik ging me steeds beter voelen, zeker als je de laatste 4 kilometer vele lopers die het moeilijk krijgen na een te snelle eerste gedeelte aan het inhalen bent. De bocht naar rechts waar je de Coolsingel opkomt ging er zoveel door me heen. Onbeschrijflijk. Elke meter van deze mooie Marathon heb ik bewust meegemaakt. Dat is ook wel eens anders geweest!

In de verte zie je de finishlijn. Je zet nog even aan. Je weet allang dat je het gaat halen. Al die lange trainingen en vele uren schieten even door je hoofd.  Als je dan ook nog je horloge stilzet en ziet dat het uiteindelijk 2 uur en 58 min en 10 sec is geworden heb je het gevoel dat je de hele wereld aankan! Je weet dat je het niet allemaal voor niets hebt gedaan. Ik loop met mijn handen omhoog over de finish en weet dat je het hebt gehaald. Ik werd zowaar emotioneel en het huilen stond mij nader dan het lachen.

Dat gevoel bleef nog wel even, maar daarna zie je je maten weer waarmee je al die die weken hebt getraind en komt iedereen met zijn verhalen en bevindingen van de race.

Nu herstellen en rustig weer opbouwen naar de volgende loop.

- Jack Glasbergen